Podane wyżej przykłady, zaczerpnięte z pięciu krajów, pozwalają częściowo odpowiedzieć na pytanie: w jaki sposób i kto konstruuje dzisiaj te zasady etyczne, które czyni się podstawą wychowania seksualnego.

– 1. Normy etyczne jako wytwór ciał kolektywnych, organizacji społecznych itd.

Przykładem tego sposobu ustalania norm są normy sformułowane przez Państwową Komisję Wychowania Seksualnego w Szwecji, jak też normy zawarte w dokumencie zachodnioniemieckiego Towarzystwa Pro Familia. Mechanizm formułowania tych norm nie odbiega w zasadzie od sposobu rozstrzygania sporów moralnych przez sobory kościelne, z tą tylko różnicą, że są one wytworem kolektywnego wysiłku intelektualnego lepszych lub gorszych ekspertów i nie szukają dla siebie sankcji nadprzyrodzonej, jaką przyznawały sobie rozstrzygnięcia soborów. Będąc wynikiem dyskusji i koniecznych przy różnicy zdań kompromisów, normy te ograniczają się bądź do najogólniejszych zasad, bądź do spraw najbardziej już „przetartych” w świadomości społecznej, bądź wreszcie do najmniej kontrowersyjnych przez swą peryferyjność lub podwójną przynależność, np. do moralnego i higienicznego lub ideologiczego kręgu zagadnień (zakaz odbywania stosunków przez ludzi chorych wenerycznie lub zakaz dyskryminacji rasowej w doborze małżeńskim itd.). W sprawach moralnie najbardziej kontrowersyjnych kolektywni autorzy tych norm uciekają się do zasady „neutralności moralnej” wychowania seksualnego i przerzuca ją zadanie formułowania zasad moralnych w spra- wach konkretnych i podstawowo ważnych na samych zainteresowanych, rodziców lub Kościół.

– 2. Normy etyczne formułowane przez jednego autora jako indywidualny punkt widzenia i propozycja.

– 3. Normy etyczne formułowane przez jednego autora, ale wyprowadzane z jakiejś przyjętej przezeń wcześniej doktryny filozoficznej, światopoglądowej i moralnej, nie będącej jego dziełem.