TAMOKSYFEN

W grupie chorych z dodatnim ER odsetek „odpowiedzi” zwiększa się do 40-60%, gdy obecny jest również PgR do 70-80%. Chore z ujemnym receptorem „odpowiadają” w kilku procentach. Największy odsetek „odpowiedzi” obserwuje się przy przerzutach do tkanek miękkich – do 60% remisji. Przy zmianach umiejscowionych w narządach miąższowych odsetek „odpowiedzi” wynosi 17-29%. Przerzuty do uklaclu kostnego „odpowiadają” na leczenie najrzadziej – w pojedynczych przypadkach, a nawet obserwuje się przy pełnej remisji zmian w tkankach miękkich zwiększenie liczby przerzutów w układzie kostnym [1, 3, 4, 15, 23, 25, 27, 30, 31, 32, 40, 41, 42, 45, 53, 58].

Objawy niepożądane występują w kilku procentach i są słabo wyrażone. Najczęściej występują uderzenia gorąca, zaczerwienienie skóry i spojówek, suchość skóry i spojówek, nudności i wymioty. U ok. 5% chorych występują krwawienia z dróg rodnych. W czasie leczenia tamoksy- fenem może wystąpić leukopenia i trombocytopenia [16, 34, 42, 53].

Ze względu na dobrą tolerancję leku – w porównaniu z klasycznymi lekami hormonalnymi i łatwość podawania – tamoksyfen jest pierwszoplanowym lekiem hormonalnym stosowanym w rozsianym raku sutka u chorych po okresie przekwitania, Znane są publikacje o stosowaniu tamoksyfenu u chorych miesiączkujących [30],

Stosuje się następujące preparaty tamoksyfenu: Nolvadex i Zitazonium. Najczęściej podaje się 2 razy dziennie po 10 mg doustnie, tj. 20 mg/24 h, lub 2 razy 20 mg, tj. 40 mg/24 h. Tamoksyfen należy podawać do czasu wyczerpania „odpowiedzi” lub wystąpienia ciężkich objawów niepożądanych.