Pod względem patogenetycznym można by wyróżnić 3 postacie insulinooporności: 1) insulinooporność skojarzoną z obecnością wysokiego miana zobojętniających przeciwciał przeciwinsulinowych w surowicy, 2) insulinooporność nie związaną z obecnością przeciwciał przeciwinsulino- wych, powodowaną przez różne przyczyny, np, w przebiegu kortykote- rapii, zakażenia itd. i 3) swoistą insulinooporność z niedoboru lub dysfunkcji receptorów insulinowych.

Zasady zapobiegania insulinoooporności można by sformułować nastę pująco: 1) eliminacja przerywanej insulinoterapii konwencjonalnymi preparatami, 2} niestosowanie preparatów insuliny z surowca mieszanego, np. z trzustek wieprzowych i wolowych, zaleca się preparaty jednogatun- kowe, 3) niestosowanie zanieczyszczonych prepratów insuliny (konwencjonalne preparaty insuliny), 4) wczesne rozpoznawanie i leczenie chorób sprzyjających insulinooporności (zakażenie, stresy), Do metod leczenia insulinooporności należą:

– 1. Wykorzystanie ewentualnej możliwości zamiany insuliny na doustne leki przeciwcukrzycowe.

– 2. Zmiana drogi podawania, np. z podskórnej na domięśniową lub dożylną.

– 3. Podanie insuliny innego gatunku niż dotychczas stosowany, np. zamiana insuliny wolowej na wieprzową lub ludzką.

– 4. Podanie preparatu insuliny zawierającego odmienne dodatkowe składniki oprócz insuliny (substancje stabilizujące, przeciwbakteryjne).

– 5. Podanie insuliny o wyższym stopniu oczyszczenia.

– 6. Zastosowanie insuliny o zmodyfikowanej cząsteczce, np. przez odjęcie 1 lub 2-3 aminokwasów, np. insulina dealaninowa.

– 7. Usuwanie choroby dodatkowej, otyłości, błędów w leczeniu itp.